Hoeveel maskers moet je dragen? Hoeveel mensen moet je zijn? Hoeveel levens moet je leven? Om op een dag jezelf te zijn? Dit is een tekst uit het lied “Maskerman” van Stef Bos. Ik kan mijzelf enorm vinden in deze tekst. Bijna mijn hele leven heb ik feiten verzwegen door schaamte en uit angst voor de reacties. Welke angst? Om weer gepest te worden om het feit dat ik vroeger enorm gepest ben. Zo… dat is eruit!

Het feit dat ik vroeger gepest ben, heeft mij gemaakt wie ik ben. Het pestgedrag heeft veel meer indruk op mij gemaakt dan ik ooit heb kunnen denken. Pesterijen waarbij ik vaak de dupe was en gestraft werd. Waarom? Ik kwam niet meer uit mijn woorden, ik werd gekwetst en gekleineerd en ben daardoor gaan vechten. Vechten tegen de pesterijen. Ik heb letterlijk veel klappen gekregen en gegeven. Doordat ik het gevecht aanging was ik in de ogen van de leraren op school, de bewoners in de buurt en soms ook in de ogen van mijn ouders, diegene die voor de problemen zorgde. Dit resulteerde dat ik in de klas moest blijven tijdens het buiten spelen. Waarbij de pesterijen doorgingen, doordat zij mij uit stonden te lachen voor het raam van het lokaal. Dit resulteerde dat ik met de dag harder ging strijden voor mijn bestaansrecht. Kortom, ik was niet een makkelijke jongen, maar voelde mij zeker niet overal welkom en blij. In de brugklas ging het door en ook daar bleef ik vechten met op een dag, goed resultaat. Ik sloeg letterlijk iemand in elkaar voor de ogen van vele anderen en daarmee hield het pesten van de één op de andere dag op. Vechten loont!

Het werd een systeem van mij om fysiek of verbaal geweld te gebruiken op momenten dat ik het niet meer kon winnen met woorden. Mensen werden onterecht bang voor mij. Iets wat ik nooit gewild heb en iets waar ik niet trots op ben. Ik ben iemand met gevoel, iemand met een hart van goud en iemand die eigenlijk wel gewoon aardig is. Helaas is dit jarenlang niet zichtbaar geweest doordat ik ben blijven leven in mijn overlevingsmechanisme.

Ik hield de drang om het tegendeel te bewijzen naar iedereen die iets van mij vond. Ik besloot mij aan te melden bij de Luchtmobiele Brigade en daar mijn rode baret te behalen. Iets wat zeker niet voor iedereen is weggelegd. Ik behaalde in 2003 mijn rode baret na 6 zware opleidingsmaanden en ik was enorm trots. De rode baret is het internationaal herkenningsteken voor para- en luchtlandingstroepen. Mensen om mij heen kregen respect voor me. Iets wat ik niet wilde afdwingen, maar juist wil verdienen om wie ik ben. Maar ik deed er wel toe op dat moment. Bij het werken in Defensie horen ook uitzendingen. Ik werd in 2005, 2007 en 2009 uitgezonden naar Afghanistan. Periodes waar ik goed op terugkijk, maar ook periodes waarin ik veel over mijzelf geleerd heb. In 2012 kreeg ik een deksel op mijn neus. Ik viel terug in mijn overlevingsmechanisme en mijn vechtgedrag ging over tot geweld. Ik verloor mijzelf en was mijzelf op een gegeven moment zelfs compleet kwijt. Een lange periode van behandelingen stond er op mij te wachten. Ik klom uit het dal en veranderde mijn primaire gedrag al grotendeels. Ik durfde steeds meer mijn ware ik te laten zien. Ik bleef werkzaam bij Defensie en ging in 2017 en 2019 wederom naar Afghanistan. Twee keer een mooie tijd met mooie herinneringen en kameraadschap. Al mijn levenservaring gaf mij meer en meer de drang om mijzelf te zijn.

Ik ben een mental coach opleiding gaan volgen. In deze opleiding doorliep ik zelf ook een proces. Dit proces heeft ervoor gezorgd dat ik dit blog nu schrijf en dat ik niet langer meer wil verzwijgen dat mijn jeugd eigenlijk niet altijd even makkelijk was en dat ik in de ogen van anderen vroeger een loser was. Ik weet nu waarom ik deed wat ik deed en ik heb nu gekozen om van mijzelf te houden en mijn ware ik te zijn. Ik ben trots op mezelf! Want die loser van vroeger, is mooi wel ‘Air Assault’ militair geweest, wist zijn mannetje te staan in een oorlog, is een goede leidinggevende en teamplayer bij Defensie geweest. Maar bovenal, die loser van vroeger, schaamt zich niet meer om zichzelf kwetsbaar op te stellen. Want die kwetsbaarheid brengt fantastische dingen met zich mee. Het geeft mij een vrij gevoel en maakt dat ik ben wie ik daadwerkelijk ben. Ik begon dit blog met een lied van Stef Bos en ik eindig met een tekst uit een nummer van Harrie Jekkers.

Ik hou van mij, hoor je nooit zingen.

Ik hou van mij, wordt nooit gezegd.

Maar ik hou van mij, ga ik toch zingen.

Want ik hou van mij, van mij alleen en ik meen het echt.